Laat me niet vallen van Willy Vlautin is DWDD Boek van de Maand januari
[review Edith Vroon] Willy Vlautin is een van de weinige auteurs van wie ik alles wil lezen. Gelukkig heeft hij precies het juiste tempo: vijf romans in twaalf jaar, dat kan ik bijhouden.
(..) Laat me niet vallen [‘Don’t Skip Out on Me’] gaat over de jonge Horace Hopper die op de ranch van meneer en mevrouw Reese werkt maar droomt van een carrière als profbokser. Door alles wat je van Horace te weten komt heb je de neiging te roepen: ‘Doe het niet Horace! Blijf lekker op de ranch, je bent zo’n goeie jongen, waarom zou je jezelf dit allemaal aandoen?!’ Maar je weet ook: hij gaat het doen, hij móét het doen en hij doet het.
Hij verlaat de ranch en trekt in het tuinhuisje van zijn tante in Tuscon. En hé, hij vindt een baantje, hij vindt een trainer en hij bokst zijn eerste wedstrijden.
Had ik al gezegd dat ik niet van boksen hou? Volgens mij vindt Vlautin het ook een vreselijke sport. Zijn stijl is sowieso sober, maar hij doet geen enkele moeite het wereldje mooier te maken dan het is: de types zijn louche en boksen doet gewoon pijn, of je nou wint of verliest.
Toen ik op een kwart was appte ik een vriend: ‘Het is niet zijn beste.’ Halverwege begonnen mijn ribben pijn te doen. Op drie kwart wilde ik alleen nog maar stil in bed liggen en doorlezen. Het hele boek had ik het gevoel dat ik op punten voor had gestaan, in de laatste ronde ging ik door de knieën, een zuivere knock-out.
Pffft, wat een boek. Ik ga nog maar een keer mijn neus snuiten. En een plaatje draaien van Richmond Fontaine. Zoek die maar even op en kom anders 9 februari naar Tivoli, Utrecht. Hij neemt zijn gitaar mee en zal de titelsong ‘Don’t Skip Out on Me’ vast spelen.
‘Willy Vlautin probeert niet, Willy Vlautin glorieert. In eenvoudige taal, maar ook met meanderende zinnen, beschrijft Vlautin kleine momenten van ietsje meer menselijkheid.’ Vrij Nederland
‘Vlautin slaagt erin, als een moderne John Steinbeck, om de hoop die de mensen koesteren onder woorden te brengen.’ VPRO Boeken
NtL citeert Frederick Buechner: ‘Het zou wel eens kunnen zijn dat er geen beter bewijs is voor het bestaan van God dan dat Hij, jaar in jaar uit, de manier waarop zijn professionele vrienden hem promoten weet te overleven.’ (p.75)
‘Hij wandelde met God tot hij, van dagen verzadigd, door God werd opgenomen. Ongemerkt ging het. Alsof hij zó kon doorlopen.’
[bron: nos.nl] De Amsterdamse predikant Nico ter Linden is afgelopen weekend [op 28-01-2018] overleden. De 81-jarige Ter Linden was al geruime tijd ziek. Hij was vanaf halverwege jaren 70 bijna twintig jaar de voorganger van de protestantse Westerkerk in Amsterdam.
Behalve predikant was hij columnist bij dagblad Trouw en schrijver. Ter Linden schreef onder meer de zesdelige serie Het verhaal gaat…, een hervertelling van de bijbel. Voor kinderen maakte hij de bijbelse hervertelling Koning op een ezel. Ook maakte hij het televisieprogramma Op verhaal komen in de Wester voor de NCRV.
(..) In een interview met Trouw zei Ter Linden dat hij “voorbeeldig in de wereld is gezet en toch te kampen heeft met een ziel waarin het kolkt en draait en wentelt en chaotisch is”.
[Trouw, Letter&Geest, 27|1] Stel dat er een nieuwe in de klas komt, en dat het een zebra is met pluisoren. Of dat je een paar dagen bent ziek geweest en dat twee plus twee plotseling vijf blijkt te zijn. Iedereen weet ervan – behalve jij. In ‘Zeb.’ zet Gideon Samson de alledaagse werkelijkheid op scherp. De kinderen uit de klas van juf Cato beleven allemaal iets vreemds, maar doen alsof het doodgewoon is. Annabelle zeurt om een leeuw voor haar verjaardag, terwijl ze thuis al een gazelle heeft. Lev sleept een man die Bruno heet (en die van woordzoekers houdt) mee naar de klas omdat hij het onderwerp is van zijn spreekbeurt.
(..) En zo regent het dingen om je over te verwonderen. Een vader die allergisch is voor oranje. Een donderdag waarop het huilen plotseling bij stemming wordt afgeschaft. (..) ‘Zeb.’ is een ijzersterk geheel en nu al een van de beste kinderboeken van 2018.
Gideon Samson houdt van literaire uitdagingen. Zijn debuut ‘Ziek’ (Zilveren Griffel 2010) had als hoofdpersoon een doodzieke kwaaie puber en speelde zich helemaal af in een ziekenhuiskamer. ‘Zwarte zwaan’ (Zilveren Griffel 2013) was een thriller, gegoten in drie ongebruikelijke vertelperspectieven: ik, zij en jij. ‘Zeb.’ is even zorgvuldig geschreven als voorgaand werk, maar compleet anders. Het [is geschreven] met een knipoog naar de Israëlische surrealist Etgar Keret (..).
Jezus was een zeeman / Toen hij op het water liep / En hij bracht lange tijd door met kijken / Vanuit zijn eenzame houten toren / En toen hij er zeker van was / Dat alleen verdrinkende mensen hem konden zien / Zei hij: “Alle mensen zullen zeelui zijn / Tot de zee hen zal bevrijden” / Maar zelf was hij gebroken / Lang voordat de hemel openging / In de steek gelaten, bijna menselijk / Zonk hij in je wijsheid als een steen / En je wilt met hem meereizen / En je wilt blind reizen / En je denkt: misschien kun je hem vertrouwen / Want hij heeft je gave lichaam geraakt met zijn geest…
SUZANNE
Suzanne takes you down to her place near the river
You can hear the boats go by, you can spend the night beside
And you know that she’s half-crazy but that’s why you want to be there
And she feeds you tea and oranges that come all the way from China
And just when you mean to tell her that you have no love to give her
Then she gets you on her wavelength
And she lets the river answer that you’ve always been her lover
And you want to travel with her, and you want to travel blind
And you know that she will trust you
For you’ve touched her perfect body with your mind
And Jesus was a sailor when he walked upon the water And he spent a long time watching from his lonely wooden tower And when he knew for certain only drowning men could see him He said all men will be sailors then until the sea shall free them But he himself was broken, long before the sky would open Forsaken, almost human, he sank beneath your wisdom like a stone
And you want to travel with him, and you want to travel blind And you think you maybe you’ll trust him For he’s touched your perfect body with his mind
Now, Suzanne takes your hand and she leads you to the river
She’s wearing rags and feathers from Salvation Army counters
And the sun pours down like honey on our lady of the harbor
And she shows you where to look among the garbage and the flowers
There are heroes in the seaweed, there are children in the morning
They are leaning out for love and they wil lean that way forever
While Suzanne holds her mirror
And you want to travel with her, and you want to travel blind
And you know that you can trust her
For she’s touched your perfect body with her mind
[vertaling]
Suzanne neemt je mee naar haar huis bij de rivier
Je kunt de boten voorbij horen gaan
Je kunt de nacht naast haar doorbrengen
En je weet dat ze half gek is
Maar dat is waarom je daar wilt zijn
En ze geeft je thee en sinaasappels
Die helemaal uit China komen
En net wanneer je haar wilt vertellen
Dat je haar geen liefde kan geven
Dan krijgt ze je op dezelfde golflengte
En laat ze de rivier antwoorden
Dat je altijd al haar minnaar was
En je wilt met haar meereizen
En je wilt blind reizen
En je weet dat ze je zal vertrouwen
Want je hebt haar mooie lichaam aangeraakt met je geest.
En Jezus was een zeeman Toen hij op het water liep En hij bracht lange tijd door met kijken Vanuit zijn eenzame houten toren En toen hij er zeker van was Dat alleen verdrinkende mensen hem konden zien Zei hij: “Alle mensen zullen zeelui zijn Tot de zee hen zal bevrijden” Maar zelf was hij gebroken Lang voordat de hemel openging In de steek gelaten, bijna menselijk Zonk hij in je wijsheid als een steen
En je wilt met hem meereizen En je wilt blind reizen En je denkt: misschien kun je hem vertrouwen Want hij heeft je gave lichaam geraakt met zijn geest.
Dan neemt Suzanne je bij de hand
En ze leidt je naar de rivier
Ze draagt vodden en veren
Die bij het Leger Des Heils vandaan komen
En de zon stroomt naar beneden als was het honing
Op onze vrouwe van de haven
En ze toont je waar te kijken
Tussen het afval en de bloemen
Er zijn helden in het zeewier
Er zijn kinderen in de ochtend
Ze snakken naar een beetje liefde
En zo zullen ze altijd blijven snakken
Terwijl Suzanne de spiegel vasthoudt
En je wilt met haar meereizen
En je wilt blind reizen
En je weet dat je haar kan vertrouwen
Want ze heeft je ongehavende lichaam geraakt met haar geest.
