[Elsbeth Etty, nrc.nl] Wie zich overgeeft aan een illusie loopt risico’s, maar wie zich aan niets of niemand bindt heeft niets, is wat Van Beijnum Stella laat ontdekken.

De ordening – een rijk en uit vele perspectieven verteld verhaal – speelt zich af in het heden, als de avonturen achter de rug zijn en bestaat voornamelijk uit flash-backs. Behalve de ordening van de archieven van een weduwe, gaat het boek uiteraard over de ordening van Stella’s leven, waarmee ze nu kan beginnen. Uit haar hoofd, zonder historische bronnen, maakt ze gevoelige biografische schetsen van de weduwe en haar man, die weliswaar fictioneel, maar daarom niet onwaar zijn.

Van Beijnum heeft met dit boek een gecompliceerde, maar fascinerende roman aan zijn werk toegevoegd. Een pleidooi voor fictie als instrument om de werkelijkheid te doorgronden of, op zijn minst, te ordenen.

‘Het zit allemaal hier’, had de weduwe gezegd, terwijl ze met een magere vinger op haar slaap tikte. En toen had ze naar het brandende papier gekeken. ‘Dat, dat zijn maar woorden.’ Wat had ze bedoeld? Dat herinneringen eerst en vooral picturaal zijn, en daardoor van een andere orde, een andere werkelijkheid dan woorden? Omdat haar levensverhaal het niet had verdragen in een twintigtal schoenendozen weggestopt te worden? Welk verhaal wel, trouwens? Per slot van rekening moest een verhaal verteld worden of gedacht, steeds in beweging blijven, gevoed, terwille van de voortgang moest het prikkels ontvangen, stuwing, zoals haar grammofoon waarvan de draaischijf vaart verloor en ten slotte stilviel (…) en de muziek wegstierf met een laatste brul als van een dier in doodsnood. [Uit: Kees van Beijnum, De ordening]

‘Buitengewoon spannend.’ – Trouw