‘Ik herinner me te veel; ik ben als de lucht op een rustige dag die zich stilhoudt, die niets laat ontsnappen. Zoals de wereld haar adem inhoudt, zo hou ik herinneringen binnen.’
Novelle van Man Booker Prize-nominee Colm Tóibín over de oermoeder Maria, in de jaren na de kruisiging.
Maria was getuige van het proces waarbij Barabas werd vrijgelaten, toen alle hoop vervlogen was dat haar zoon nog zou vrijkomen. Ze bevond zich te midden van de meute die om zijn bloed schreeuwde. De koortsachtige glans in hun ogen zou pas doven als ze doodskreten hadden gehoord. Ze was er niet tot op het laatst bij, maar ze heeft genoeg gezien. En de mannen die haar om hulp vragen om hun mythevorming te kunnen voltooien, wijst ze af, hun dwingende houding en hun dreigende blikken trotserend. Zoon van God? Verlossing van de mensheid? Zij heeft haar zoon horen schreeuwen en ze heeft zijn vernielde lichaam gezien.
“Zijn lijden was noodzakelijk,” viel hij me in de rede, “dat was de manier waarop de mensheid zou worden gered.” “Gered?” vroeg ik met stemverheffing. “Wie is er gered?” “Gered voor het eeuwige leven,” zegt hij. “Iedereen op aarde zal het eeuwige leven kennen.” “O, het eeuwige leven!” zeg ik. “O, iedereen op aarde.”
Ze besluit met de woorden “het is het niet waard”. Wat een moedig boek. [bron: nu.nl]
