Onze bestemming beschikt over ons, ook wanneer wij die nog niet kennen; het is de toekomst die ons heden de wet voorschrijft. Aangenomen dat het het probleem van de rangorde is waarvan wij mogen zeggen dat het ons probleem is, wij vrije geesten: nu, in de middag van ons leven, begrijpen wij pas welke voorbereidingen, omwegen, proeven, verlokkingen, vermommingen het probleem nodig had alvorens het voor ons mocht oprijzen, en hoe wij eerst de meest uiteenlopende en tegenstrijdige nood- en gelukstoestanden van ziel en lichaam moesten ondergaan, als avonturiers en oceaanzeilers van die innerlijke wereld die ‘mens’ heet, als landmeters van elk ‘hoger’ en ‘boven elkaar’ dat eveneens ‘mens’ heet – overal doordringend, bijna zonder vrees, niets versmadend, niets verliezend, ten volle van alles genietend, alles van het toevallige zuiverend en als het ware ziftend – tot we eindelijk mochten zeggen, wij vrije geesten: ‘Hier – een nieuw probleem! Hier een lange ladder, op de sporten waarvan wij zelf gezeten en geklommen hebben, – die wij zelf op een gegeven moment geweest zijn! Hier een hoger, een dieper, een beneden-ons, een ontzaglijk lange orde, een rangorde, die wij zien: hier – ons probleem!’ [Uit: Friedrich Nietzsche, Menselijk, al te menselijk (voorwoord)]