[Gerwin van der Werf, Trouw 8|9] [De] roman [wordt] tegen het slot ineens razend spannend, want je vergeet geen moment dat Arnon Grunberg aan de touwtjes trekt, en Grunberg legt zijn personages doorgaans zonder genade op het hakblok. Ondertussen schrijft hij helder en precies als altijd, waarbij het mij opviel dat hij zijn wisecracks uit eerdere romans lijkt te hebben ingeruild voor een meer zoekend schrijven. Hij laat de Pool denken en gissen, mistasten en langs de waarheid schuren: “Alles moest dood in dit gezin, en alles ging dood want hier was de dood liefde.” Het staat er als een apodictische Grunberg-voetnoot, maar het is een weifelende gedachte van de Pool, die er even later weer anders over denkt.

Tegen het einde kreeg Grunberg mij precies daar waar hij zijn lezers hebben wil: naast zijn personages op het hakblok. Het is vreemd, een roman over een brandweerman, een mensenredder, waarin geen enkele brand wordt geblust en niemand wordt gered. Heel vreemd, maar wel vintage Grunberg.

[bold: BT]