“Er valt een pen op de grond. Zou ze zich pijn hebben gedaan? Even vragen. Nee, zegt de pen. Maar waarom huil je dan? Omdat ik vannacht naast het potlood heb gelegen, klaagt de pen, terwijl ik veel meer van de vulpen houd.” Jan Terlouw kijkt de zaal in, en zegt: “U bent doodstil bij een verhaaltje voor een kind van twee.”

Het publiek lacht. Ouderen, maar ook opvallend veel studenten bevolken een uitverkocht Delfts theater De Veste. Waar de D66-coryfee, schrijver van het Boekenweekessay ‘Natuurlijk’, spreekt over het krachtigste communicatiemiddel: het verhaal. Terlouw begon met vertellen toen zijn kinderen klein waren. Elke avond na het eten. En als ze hadden gejokt of zo, kregen ze geen straf, maar weer een nieuw verhaal. Bijvoorbeeld over tante Gerdientje die haar nieuwe, monsterlijke jurk liet zien. “Tja, hoe reageer je dan?”