Secularisatie zuiver christendom noemen is als vloeken in de kerk. De hermeneut Gianni Vattimo doet het. Hier en daar provocerend is zijn betoog ook, maar belangrijker: overtuigend! Nu ik zijn boek Het woord is geest geworden weer eens tussenuit het rijtje Vattimo’s van de plank gehaald in handen heb, en blader, lees, de rare logica volg van eigen enthousiaste potloodstrepen destijds (2003), zie ik deze zinnen als voor ogen getoverd: ‘In zekere zin (..) is de God die zich aan het einde van het secularisatieproces als de gans Andere laat herontdekken, eerder de God van het Oude Testament dan die van het Nieuwe. En de mensen zullen niet langer slaven en evenmin kinderen[!] genoemd worden, maar vrienden.’ Vattimo’s ‘zwakke denken’ voor ‘de grote verliezers’ is welbewust denken met een bepaalde mate van onzekerheid, noem het geloven. Er is niet alleen interpretatie, maar er is ook een geschiedenis van interpretaties – en er is een ontwíkkeling in deze geschiedenis, een ontwikkeling die dóór gaat. Jezus was zelf de levende interpretatie van de gezaghebbende Schrift als Interpretatie. Secularisatie (lett. ontheiliging) is daarom het lot van de moderniteit op zich nemen. Onze samenleving wordt gekenmerkt door communicatie en een eindeloze meningsverscheidenheid, maar dient zich zó aan ‘als een logische voortzetting van een wereld die op de Oude Schrift is gebaseerd en die zich vóór alles door interpretatie ontwikkelt.’ En reken maar dat deze gericht is op Vrijheid. Elke dag feest dus!