[fragment | Berichten uit het feniksnest | Eindtijd of wedergeboorte] De inwoners van de Verenigde Staten vormen ongeveer vijf procent van de totale wereldbevolking, maar verbruiken achttien procent van de energie en produceren dertig procent van het afval, waarvan maar twee procent wordt gerecycled. De hoeveelheid aluminium die daar elke drie maanden op de vuilnisbelten terechtkomt is voldoende om de hele luchtvloot van de commerciële maatschappijen te vernieuwen, elk jaar genoeg staal om heel Manhattan te herbouwen en voldoende hout om vijf miljoen huizen tweehonderd jaar lang te verwarmen.
De gangbare mening onder vele serieus te nemen milieudeskundigen en klimaatonderzoekers is dat als het ons niet mocht lukken de invloed van menselijke activiteiten op onze natuurlijke leefomgeving tijdig tot een acceptabel niveau terug te brengen, er een gerede kans bestaat dat wij de laatste levende vertegenwoordigers van de betrekkelijk kwetsbare homo sapiens zullen zijn. De angst [echter] dat meteen maar al het leven op onze planeet – die groene en levende oase in de overigens barre en vrijwel lege ruimte – op het spel zou staan lijkt overdreven. Vrijwel de gehele biomassa op aarde bestaat uit relatief eenvoudige en tegen extreme omstandigheden resistente levensvormen die, als het met de mensheid gedaan zou zijn, een gigantische voorraad aan genetisch materiaal bezitten waarmee aan een heel nieuw en veelvoudig evolutionair avontuur kan worden begonnen. Volgens een metafoor uit de duizenden jaren oude Griekse en Chinese mythologie – en tegenwoordig uit de Harry Potterboeken – is er nog nooit een feniks in zijn nest verbrand zonder geheel verjongd uit zijn as en rook te zijn herrezen, en dat zal ook nu wel weer het geval zijn. Hoe jong en vernieuwd de wereld uit onze millenniumwende zal opduiken en wie dat zullen meemaken is uiteraard nog een raadsel, waarvan we de uitkomst niettemin voor een belangrijk deel in eigen handen hebben.