[de Volkskrant; topics.nl, 12|7] Tonke Dragt breekt op haar 87ste internationaal door nu er een Engelstalige Netflix-serie is aangekondigd van haar kinderboek De brief voor de koning. Ze is dolblij met het nieuws, maar zal met een kritisch oog naar de productie kijken.

Volgend jaar meer dan honderd miljoen potentiële kijkers over heel de wereld, wat doet dat met u?

‘Krankzinnig dat Netflix mij heeft gekozen. Ik kan het bijna niet geloven.’

Niet niets voor een 87-jarige dame in een verzorgingshuis.

‘Het is allemaal begonnen met de Engelse vertaling van De brief voor de koning in 2013. Achterlijk dat mijn boek daar vijftig jaar op heeft moeten wachten. Ik heb altijd gevonden dat mijn werk in Engeland thuishoort. En ik ben ontzettend blij dat ik mijn gelijk nog mee mag maken. Nu heeft het boek veel meer kansen. Dat de serie er nu komt is natuurlijk te danken aan producent Paul Trijbits. Die is hier al jaren mee bezig.’

Had u weleens van Netflix gehoord?

‘Weinig tot niets. Ik hoop dat ik een abonnement krijg.’

Hebben ze nu veel aan het boek veranderd?

‘Ik ben vreselijk benieuwd wat ze gaan maken en ik vind het natuurlijk ook eng. Ze zijn bij me gekomen in het verzorgingshuis en hebben me de synopsis laten lezen. Maar ik heb natuurlijk het belangrijkste, de dialogen, nog niet gezien. En je weet hoe dat gaat hè. Begin moet je veranderen. Eind moet je veranderen. En het midden ook. Er moet liefde in de film, ik weet het. Dus is de grote liefde van de held Tiuri, jonkvrouw Lavinia, die pas een grote rol speelt in het tweede boek, naar voren gehaald. Ik vind het best. Maar ze mag niet de baas spelen over Tiuri. Als híj die brief maar bezorgt!’

U heeft daar wel kritiek op gehad in Engeland: al die jongenshoofdpersonen.

‘Ik schrijf nu eenmaal graag over jongens. En het zijn de Middeleeuwen, hè? Ik wilde nu eenmaal geen moderne versie van Jeanne d’Arc schrijven.’

Vindt u het moeilijk, dat gesleutel aan uw werk?

‘Een beetje. Maar ik bemoei me er verder niet meer mee. Ik ben daar nu te oud voor. Ik zou ook niet weten hoe.’

Waar bent u het meest blij mee?

‘Dat ze gaan filmen in Nieuw-Zeeland. Daar ben ik nooit geweest. Alleen foto’s van gezien en die zijn prachtig. En de boeken van Tolkien zijn daar ook gefilmd. Dat bevalt me wel! De locaties zijn op dezelfde breedtegraad als waarop Nederland en Engeland liggen, dus in een vergelijkbaar klimaat. Dat vind ik heel belangrijk. Dat het niet ineens op een tropisch eiland speelt, maar in een geloofwaardig landschap voor de Middeleeuwen in het noordelijke deel van Europa. Als ik jonger was geweest, had ik erop gestaan dat ik op de set mocht komen kijken.’

Wat is het belangrijkste dat de makers overeind moeten houden?

‘Dat het over een gewone jongen gaat, niet een held uit een geslacht van helden. Die uit de goedheid van zijn hart een opdracht aanneemt van een zwervende en stervende ridder. Een opdracht die hij niet kan overzien en totaal uit de hand loopt. Hoe hij groeit in die rol. Dat is symbolisch. Iedereen heeft een opdracht, maar we weten niet wat die opdracht is. In het boek komt hij niet eens precies te weten wat in de brief staat. En toch doet hij wat hij moet doen. Daar gaat het om. Zo is het leven.’