Dat de meest gelezen dichter van Nederland ook voor het schrijven van proza zijn gesoigneerde hand niet omdraait, hebben zijn lezers reeds mogen ondervinden. Na de jubelende ontvangst van zijn eerste twee prozawerken, ‘Vroeger was alles beter, behalve de tandarts’ en ‘Mijn ouders hadden één kind en een dochter’, bundelt Jean Pierre Rawie voor de derde keer zijn ‘kleine beschouwingen’ tot een waar prozaïsch feest. Met zijn typisch flamboyante stijl en zelfspot laat Rawie ons met nieuwe ogen naar de wereld en onszelf kijken, en verhaalt hij over zijn meer en minder vermaarde, maar steevast opmerkelijke vrienden en vriendinnen. Opnieuw overtuigt Jean Pierre Rawie ons ervan een van de fijnzinnigste en geestigste stilisten van ons taalgebied te zijn. Zelfs in zijn meest ironische buien weet hij ons steevast te ontroeren.
