[Trouw 22-12; fragment] Het is de dag na de sneeuwchaos die Nederland in zijn greep hield. Huub Oosterhuis (84) zit in zijn werkkamer in het Amsterdamse debatcentrum De Rode Hoed achter zijn bureau. Hij draagt een donkerblauw pak met een wit overhemd. Voor hem liggen de drukproeven van zijn nieuwe dichtbundel. Hij doet zijn bril af, zoekt wat tussen de papieren, pakt er een gedicht uit en begint hardop te lezen.

Ben van religie niet.

Heb wel de stem gehoord

van het bevrijdingsvisioen dat gloedrood in de Joodse Bijbel staat geschreven:

‘Gelijke rechten op geluk

de zachte krachten van de solidariteit

genade brood voor ieder mens.

Uittocht uit alle wrede slimme

martelende slavernijsystemen

ooit en steeds opnieuw bedacht.’

De stem die dit

tot mijn geweten spreekt

is god voor mij.

En als ik zing uitzinnig ingetogen

in eigen zieletaal, of Bach aanhoor:

‘t gaat over dit, die god alleen

en verder godsdienst geen.

Je mag hopen dat de uitgever van zijn nieuwe dichtbundel ook een luister-cd maakt. Voor te lezen door Oosterhuis zelf. Met die donkere stem die in al die jaren niet aan kracht heeft ingeboet. Als hij klaar met lezen is, blijft het even stil.

Dat bent u toch in het gedicht?

“Ja, dat is de dichter.”