‘Een verhaal is een bruiloft, en wij, de toehoorders, zijn als de bruidegom die de bruid het middenpad in ziet komen. En in gezamenlijkheid, tijdens een denkbeeldige huwelijksvoltrekking, wordt het verhaal geboren. Wij zijn daar helemaal bij betrokken, net als bij elk huwelijk, en omdat het ene huwelijk nooit precies gelijk is aan het andere, interpreteert iedereen een verhaal weer anders, heeft iedereen er een ander gevoel bij. Een verhaal doet een beroep op ons zoals God een beroep op ons doet, als individu – en dat bevalt ons goed. Verhalen zijn heilzaam voor de geest.

Jezus bewandelde de aarde in de rustige overtuiging dat hij bij ons bleef en dat wij bij hem bleven zolang hij ons door middel van verhalen wist te raken, zolang hij een vingerafdruk achterliet op onze verraste verbeelding. Hij kwam dan ook niet te paard aanstormen, maar liet zich rustig op een verhaal meevoeren.’ (Uit: Yann Martel, De hoge bergen van Portugal, p.150)