[Thomas Heerma van Voss, in DGA] Met de nodige scepsis begon ik aan Dag der zielen, de puntloze(!) roman waarmee de veelgeprezen Ierse auteur Mike McCormack meerdere prijzen won en onder meer de longlist van de Man Booker Prize haalde.

Eén zin, van bijna 300 bladzijdes, daar komt de roman op neer – geen hoofdletters, geen aanhalingstekens, geen witregels, alleen maar deze langgerekte explosie van woorden en komma’s. En het werkt wonderlijk goed. Dag der zielen is een ronduit verbluffend geheel, een roesachtige trip die door het gebrek aan rustmomenten de nodige concentratie vraagt maar alle aandacht waard blijkt. Binnen de vijftien, hooguit twintig bladzijdes was al mijn aarzeling verdreven. Dat komt om te beginnen door McCormacks taal, vloeiend en beeldend, erudiet en nergens pompeus – maar nog indrukwekkender is de wijze waarop hij zijn verhaal opbouwt. Een zekere opgejaagdheid en een aanstekelijk tempo zijn immers inherent aan deze opzet, de moeilijkheid zit hem vooral in de dosering: hoe blijft zo’n trip honderden bladzijdes lang overtuigend, hoe kan een auteur zonder witregels of afbakening natuurlijk schakelen tussen scènes?

De truc die McCormack daarvoor heeft bedacht is dat vrijwel alles van betekenis reeds heeft plaatsgevonden.