[bron: literairnederland.nl] Schippers speelt een magnifiek spel met verschillende werkelijkheden, verschillende werelden. Overal zie je parallellen en spiegelingen en steeds weer moet je je afvragen hoe werkelijk deze werkelijkheid nu weer is.
De hechte compositie dwingt bewondering af. (..) Het kan bijna niet anders of bij de lezer verschijnt automatisch een glimlach op het gezicht.
En dan zijn er nog de scherpe observaties, de precieze stijl. Zelfs met een pink van zijn schrijfhand schrijft Schippers uitweidinkjes als: ‘In het café heeft Slim haar pink niet onder controle. Het is de vinger die nauwelijks iets doet en toch is hij niet te vertrouwen. Min of meer werkeloos begeleidt hij haar gebaren, als een versiering bijna, een vrije vinger die niet meedoet aan drinken, eten, een deur openmaken, vlug even over je voorhoofd wrijven. Hij is de edelman onder de vingers. Zelfs als Slim thuis in een pan roert, zweeft de pink in het niets, heeft hij de allure van de getuige die minzaam toekijkt, terwijl de andere vingers het vuile werk opknappen.’
Taalplezier. Kijkplezier.