[Micha Wertheim, volkskrant.nl, 10|10] Het Transitie Team heeft goed nieuws voor liefhebbers van de roman. De roman zal ook na de transitie blijven bestaan. In eerste instantie als accessoire voor in de woonkamer. Romans doen het goed als ze naast elkaar in de kast staan. Ze accentueren de horizontale lijnen. Dat neemt niet weg dat romans het ook erg goed doen op een stapeltje. Een stapeltje romans doorbreekt juist de horizontale lijnen en accentueert de verticale lijnen. Ook boetiekhotels zullen romans als decoratie blijven gebruiken om de consument tijdens het ontbijt even dat gevoel van introspectie en contemplatie te geven.

Het schrijven van romans zal na de Transitie ook gewoon verder gaan. Het Transitie Team verwacht een grote toename in het aantal schrijvers. Hoewel het aantal mensen dat een roman wil lezen jaarlijks terugloopt, neemt het aantal mensen dat een roman wil schrijven exponentieel toe.

Het Transitie Team ziet dat als een kans die we moeten aangrijpen. Door het beperkte aantal schrijvers is het huidige literaire landschap minder pluriform dan het potentiële publiek. Na de Transitie zullen de schrijver en de lezer daarom fuseren tot wat wij de schrijver/lezer noemen. De schrijver/lezer schrijft alleen nog voor zichzelf, over zichzelf.

Voor gevestigde schrijvers zal die democratisering even slikken zijn. Ze zullen een groot deel van hun lezers verliezen. Daar staat tegenover dat als de Transitie volbracht is, iedereen alleen nog romans hoeft te lezen die hij of zij zelf heeft geschreven. Dat zullen romans zijn waar de schrijver/lezer zichzelf helemaal in kan herkennen en waar de schrijver/lezer nooit aanstoot aan hoeft te nemen. Ook het probleem van de culturele toe-eigening zal zo als vanzelf ophouden te bestaan. De absolute meerstemmigheid zal ervoor zorgen dat de schrijver/lezer zich geen verhalen meer hoeft toe te eigenen waar ze geen ‘agency’ voor heeft. Waarom zou de schrijver/lezer nog over iemand anders schrijven als iemand anders al voor zichzelf een boek zit te schrijven over zichzelf?

De schrijver/lezer zal steeds minder woorden nodig hebben, om zijn of haar eigen verhaal aan zichzelf toe te vertrouwen. Op den duur zal de schrijver/lezer kunnen volstaan met een roman die maar uit één voornaamwoord bestaat: ‘Ik’.

Dat zal het moment zijn waarop schrijver/lezers weer met elkaars werk kennis kunnen gaan maken. Bij iedere kennismaking zullen ze denken: Warempel, die ‘Ik’, dat had ik kunnen zijn geweest.