De dwarsligger is te klein voor het mooi in een boekenkast, maar is niet te groot voor een broekzak, jas of tas. Het boekje heeft geen charme, behalve die van de inschikkelijkheid. Een dwarsligger is voor mij een hapsnapmaaltijd onderweg, in de file, in het ziekenhuis tijdens bezoektijd (wanneer de patiënt het honderdduizendste onderzoek moet ondergaan, ‘ja nu even’), in een halverwege stilstaande lift (nog niet meegemaakt), tijdens een kerkdienst met een preek waartijdens iedereen is afgehaakt behalve de hakketakkende spreker (ook nog niet mogen meemaken – het wegduiken in een dwarsligger op dat moment, bedoel ik), tijdens een wachtuurtje in de bibliotheek wanneer ergens ver weg jeugdige vioolklanken klinken en de bibliotheek veel boeken heeft maar niet die van mij. Al die keren ben ik blij met het boekje dat dwarsligger heet, en meer dan een boekje een blokje maggi is, zo’n gedroogd en in een platte vorm geperst mengsel van zout en kruiden. Even niets voor handen hebben en daarom dit in handen. In tijden van verlatenheid. Alsof iemand je een opgevouwen zakdoek voor ogen tovert waarmee de overvallende bloedneus gestopt kan worden. Als een hand op de schouder terwijl je radeloos je smartphone toespreekt, dat beste vriendje weer tot leven wilt wekken. Dwarsliggend kan je niets gebeuren. Dwarsliggend kun je buiten bij bliksemlicht gemakkelijk lezen, zonder te vrezen dat regen toeslaat, de mooiste bladzijden krult, heel het boekse feest verpest. Dwarsliggertje dwarsliggertje, dank je wel, hoe vaak stond je me bij. Je bent voor mij drinken met een rietje en soep eten met een lepeltje – maar alles beter dan niets. En voor bijzonder hongerigen en dorstigen is er ook een bijbel in broekzakformaat. Als extra dwarsligger. Zo een die een streep zet door het vrome gemoed, bedelen doet, en zo leven laat. Zo’n dwarsligger was hij altijd al.