Connie Palmen is, behalve een van de belangrijkste Nederlandse romanschrijvers van deze tijd, ook een uiterst begaafd essayiste. Palmens beschouwingen maken thematisch onlosmakelijk deel uit van haar fictionele oeuvre, en kenmerken zich door dezelfde tegelijkertijd heldere en bedachtzame toon. Maar waar Palmen in haar romans de werkelijkheid onderzoekt, fungeert die werkelijkheid in haar essays vooral als uitgangspunt. (bol.com)

“De fixatie van de fanatiekeling verraadt een verlangen naar gevangenschap, naar de onvrijheid van het onveranderlijke, naar de schuldeloosheid van het lot, naar het verlies van het kiezende, veranderlijke, verantwoordelijke, spelende zelf. (..) De moordenaar maakt werkelijkheid van zijn eigen fictie en de spelers en schrijvers maken fictie van de werkelijkheid. De westerse wereld is bevolkt geraakt door spelers en we zullen de fictie liefdevol moeten omarmen op terreinen waar in andere tijden het lot ons nog een onverbiddelijke waarheid aanreikte. Waar de fictie en de vrije keuze heersen, zullen we ons bewust moeten zijn van de regels van het spel, van de wetten van het genre en van onze eigen rol. We moeten afzien van de troost van het lot en het gebied betreden van de zware vrijheid van de keuze en de schitterende hardvochtigheid van de eigen schuld.” – essay voor Maand van de Filosofie 2004, p.58 en 61